Rozdział pierwszy.

[One Republic- Apologize]

    Zapamiętaj chwilę, kiedy po wielu latach zobaczyłeś ją po raz pierwszy. Początek czegoś niezwykłego stał się końcem, a nadzieja w jej oczach zgubą. Już wtedy zacząłeś ją niszczyć Draco. Powoli, boleśnie.


   Tego dnia nad Londynem kolejny raz zawisły ciemne, burzowe chmury. Drzewa uginały się pod wpływem wiatru, na ulicy zaczęły się pojawiać malutkie mokre plamki, a ludzie w popłochu uciekali przed nadchodzącą ulewą. 


   Wszyscy tylko nie ty. Niebo nie burzy się bez powodu. Ojciec powtarzał ci to tyle razy, że w końcu przestałeś wierzyć. Co się z nim stało Draco? Nie żyje. Przez ciebie... Jak wszyscy.


   Draco po raz kolejny spojrzał na swój garnitur szukając chociaż jednego niedopatrzenia. Wiedział, że go nie znajdzie ale potrzebował czegokolwiek co mogłoby być przyczyną jego złego humoru. W towarzystwie, do którego miał lada moment dołączyć nie można było pozwolić sobie na żadną słabość. Prowadzenie interesów na  wieczornych przyjęciach w modnych restauracjach w towarzystwie mugoli było czystą głupotą, ale nie miał wyjścia. 


    Zjesz lub zostaniesz zjedzony czyż nie? Zabawne, jednego z najbardziej bezdusznych, wpływowych i potężnych czarodziei nie dotyczą brutalne prawa rządzące tym światem. Ty powinieneś to wiedzieć.


    Każdego dnia mogli po niego wrócić, zechcieć więcej czegoś czego już prawie nie miał.  Wszedł do restauracji przybierając maskę szarej ponurej codzienności, wszelkie wspomnienia i uczucia chowając bardzo głęboko. Niestety nie na tyle by już nigdy nie móc po nie sięgnąć. Pewnym krokiem podszedł do stolika, przy którym już na niego czekali. Sztywno skinął im głową i przysiadł się nie wypowiadając słów, które nie zostałyby nawet wysłuchane. Podał jednemu z mężczyzn dużą skórzaną walizkę, której ten nawet nie otworzył. Pewność tego, że wie co znajdzie w środku rozwścieczyła Dracona. Wiele razy wyobrażał sobie co by się stało gdyby wreszcie zerwał się z więzów własnego strachu i zaczął działać. Tylko te wyobrażenia, marzenia trzymały go przy życiu. 


   Wyobrażenia? Marzenia? Nie. Ty miałeś w głowie chore fikcje. Trzymały cię przy życiu choć wiedziałeś, że i tak cię zniszczą. Czemu nie wolałeś zakończyć tego szybko? Tchórz.


   Nerwowo rozejrzał się po pomieszczeniu. Naliczył czterech czarodziei, którzy mierzyli w niego różdżkami gotowi do rzucenia jednego, śmiertelnego zaklęcia. Już od dawna wiedział, że ta chwila musi kiedyś nastąpić, w końcu się go pozbędą, ostatniego Malfoy'a, ostatniej osoby, która zna prawdę. W końcu zauważył, że kącik ust jednego z mężczyzn siedzących z nim przy stole delikatnie uniósł się do góry. W głowie zaczęło mu szumieć ale zdołał usłyszeć. Dwa słowa, jedno zaklęcie, Avada Kedavra, koniec.


   Szkoda tylko, że ciebie nie da się zabić Draco. Choć śmierć ostrzy na ciebie szpony życie nie wypuszcza cię z objęć.  Gdyby choć raz poluzowało uścisk wiele osób by przeżyło. Ona by przeżyła.


[  Zdaję sobie sprawę, że być może tekst jest ciężki do czytania ale nic na to nie poradzę. Mam nadzieję, że się spodobał i w pewnym sensie zaintrygował :) ]