Rozdział trzeci

   [Jason Walker- Down]

    Każdego dnia gasiłeś płomyki wiary w jego sercu. Poddał się. Konał wsłuchany w podszepty własnego strachu, przez ciebie Draco.
  

    Po bezsennej, pełnej bolesnych wspomnień nocy Draco udał się do podziemi rodzinnej posiadłości. Wiedział, że wizyta w tym miejscu nie przyniesie mu nic prócz cierpienia, rozrywającego serce, pochłaniającego duszę cierpienia. Nie mógł go uniknąć, nie mógł z nim walczyć, nie mógł się nawet przed nim bronić. Otworzył drzwi, które wydały z siebie przenikliwy pisk, wwiercający się w głowę i burzący panującą ciszę. Siedział tam, patrzył na niego zamglonym wzrokiem, zupełnie jakby wiedział co się stanie, jakby znał swoje przeznaczenie.
-Czemu- spytał, a po jego policzkach zaczęły płynąć łzy. 
-Już niedługo wszystko się skończy, musisz być silny. Wszystko będzie dobrze- powiedział siląc się na zachowanie obojętności. Krzywdził go, krzywdził samego siebie, naznaczał ich życie cierpieniem od samego początku.
-Panie, przyszli po ciebie- głos jednego ze skrzatów sprawił, że oprzytomniał. Spojrzał na twarz chłopca, która znów stała się nieobecna, pusta.
-Wszystko będzie dobrze synku- powiedział cicho. Przez chwilę w stalowoszarych oczach Scorpiusa ujrzał to czego najbardziej się obawiał, nadzieję.


   Tylko to potrafisz robić Draco. Krzywdzić, okłamywać, ranić, niszczyć, wszystko, wszystkich, samego siebie. Jesteś bestią, potworem, nie powinieneś istnieć, nie ty.


   Draco teleportował się poza teren dworu gotowy ponieść karę za to co wydarzyło się ubiegłego wieczora. Dostrzegł postać majaczącą na horyzoncie, był pewien, że przyszli by go ukarać ale to nie o tym myślał. Stał wpatrzony we wschód słońca, a w głowie wciąż słyszał ostatnie słowa ojca to idealny dzień by umrzeć mój synu. Do tej pory nie rozumiał czemu akurat to wypowiedział w chwili śmierci, ale wszystko powoli zaczęło do niego docierać. Nie miał już szans na wolność, nigdy nie pozna tego uczucia, gdy staje i wie, że już nigdy nie będzie tak samo, nigdy nie popełni tych samych błędów, nigdy nie spotka tych samych ludzi i już nigdy nie spojrzy w przeszłość, w której nie będzie nadziei na przyszłość, nie pozna tego. 
-Idziemy Malfoy- przez chwilę nie mógł zrozumieć co się dzieje. Nie tego się spodziewał, nie jego.
-Czego ode mnie chcesz Weasley- spytał patrząc na mężczyznę z lekkim zaskoczeniem.
-Chyba nie sądziłeś, że to koniec, Ministerstwo jeszcze z tobą nie skończyło i dopóki będziesz żyć nie skończy, pogódź się z tym- warknął auror po czym oboje wpadli w wir pędzących obrazów. Trwało to zaledwie ułamek sekundy, z pozoru nic nie znaczącej, a jednak zmieniającej tak wiele.
   Nie trafił do sali przesłuchań, wystarczyło jedno spojrzenie by wiedział gdzie jest. Wrzeszcząca chata, miejsce jej śmierci. Rozglądał się po pomieszczeniu, a każdy obraz pojawiający mu się przed oczyma sprawiał, że coś w nim pękało, niemal słyszał trzask łamanego serca, swojego serca.
-Czemu- szepnął. Widział ją, leżała w kałuży własnej krwi, którą miał na rękach. Jej mętne, pozbawione życia spojrzenie zawisło w przestrzeni, a cierpienie wyryte na twarzy miało być ostatnim obrazem, ostatnim wspomnieniem żony, matki, Astorii Malfoy. Przez chwilę stał otoczony złowrogą ciszą choć jego dusza krzyczała, każda jej cząstka rwała się do ucieczki z tego miejsca, rwała się do ucieczki w wieczność, którą mógłby spędzić razem z nią.  
Nie mógł tego zrobić, nie dopóki miał Scorpiusa. Musiał zostać by dla niego walczyć, nie mógł pozwolić by i jemu coś się stało, musiał go chronić nawet za cenę własnego życia.
-Draco- łagodny, kobiecy głos, który usłyszał za swoimi plecami zmusił go do powrotu na ziemię. Powoli odwrócił się i spojrzał na stojącą przed nim Hermionę Granger.
-Czego wy wszyscy ode mnie chcecie- krzyknął, a dzikość i ból widoczne na jego twarzy sprawiły, że kobieta cofnęła się o krok. Chciała mu pomóc, czuła jego cierpienie i jako jedyna rozumiała to co przeżył. W swoim życiu straciła już tak wiele, nosiła na sobie bolesne piętno ale była silna, wystarczająco silna by dalej żyć. 
-Po prostu powiedz, powiedz wszystko...

Zniosła własne cierpienie Draco, twoje zaniosła do grobu.

[Mam nieodparte wrażenie, że tym rozdziałem kogoś rozczaruję choć mi osobiście się podoba, nie spodziewam się tylu ciepłych słów, które otrzymałam pod poprzednim postem i przepraszam każdego kogo zawiódł i kogo zawiodłam. ]