Rozdział IV cz.II

     Patrzyli na drzwi w napięciu. Już tylko krople deszczu uderzające o okna mąciły panującą ciszę. Byli coraz bliżej, cała trójka o tym wiedziała. Czemu w obliczu nadchodzącego zagrożenia cały świat wydaje się być wrogi? Każdy szmer, szelest, a nawet oddech wydaje się nieść ze sobą zło. Na niektóre pytania nie łatwo znaleźć odpowiedź, Draco dobrze o tym wiedział.
-Uciekajcie- krzyknął Ron w chwili gdy drzwi eksplodowały. - Teraz to ja powinienem was chronić- tylko tyle zdążył usłyszeć nim rozpoczęło się piekło. Tłuczone szkło, krzyk, błysk.
Byli wszędzie. Ich czarne płaszcze zdawały się żyć własnym życiem. Ron wybiegł naprzód rzucając się w wir walki. Hermiona patrzyła na niego w osłupieniu. Ten mężczyzna od dawna nie był już tą samą osobą, osobą, w której się zakochała. Roześmiany, energiczny i trochę lękliwy chłopak odszedł w zapomnienie. Wszystkich zmieniła Wielka Bitwa, ale jego ona zniszczyła. Mimo to Hermiona ciągle się o niego martwiła. Za dużo razem przeżyli, obraz dawnego Rona za mocno utkwił jej w pamięci, żeby teraz go zostawiła. Ruszyłaby na śmierciożerców gdyby nie to, że czyjeś silne ramiona otoczyły ją nagle w tali i pociągnęły w stronę tylnego wyjścia. Musiał ją chronić. Nie mógł pozwolić umrzeć kolejnej kobiecie, która wkradła się do jego życia, nie w tym miejscu, nie w ten sposób, nie po tym co zrobili Astorii. 
-Nie, puść mnie, nie zostawimy go- krzyczała Hermiona, ale on nie słuchał. Nie zdziwił go opór, który stawiała, nie po tym wszystkim co przeżyła z Ronem.
-Musimy pozwolić mu to zrobić Hermiono. Pozwól mu się wyzwolić, wiesz, że możesz mu zaufać, możesz zaufać mi- powiedział spokojnie choć były to prawdopodobnie jedne z najgorszych słów jakie mógł wypowiedzieć. Nie mogła mu ufać, nikt nie mógł ale było za późno. Chwyciła go za rękę, przez ułamek sekundy spoglądali sobie w oczy po czym z echem śmiercionośnego zaklęcia w uszach przenieśli się.

Odliczanie czas zacząć. Jeden Draco, jeden. Pierwszy z siedmiu głównych grzechów popełnionych przez ciebie. Kłamstwo.

     W jednej chwili znaleźli się w Norze. Dla Hermiony był to w pewnym rodzaju dom, ale on czuł się jak intruz. Nigdy nikt z mieszkających tu osób nie traktował go jak przyjaciela, nikt nigdy nie traktował go jak przyjaciela. Ale teraz Hermiona zaufała mu. Dała mu taką namiastkę tego czego nigdy nie doświadczył. Popatrzył na nią z trudem zachowując obojętny wyraz twarzy. Widział na jej twarzy mieszankę niepokoju i niepewności. W domu panowała przejmująca cisza, nikogo w nim nie było. To był dobry moment by w końcu coś powiedzieć.
-Chcę ukrywać prawdę Hermiono- przetarł zmęczone oczy- Pragnę cię chronić, was wszystkich. Lecz z bestią wewnątrz nie mamy się gdzie schować-  spojrzał na nią niepewny czy zrozumiała to co właśnie powiedział, ale ona zawsze rozumiała. Zdał sobie sprawę, że po raz kolejny popełnił błąd. Nie powinien tego mówić. Nie gdy nie wiedzieli co działo się z Ronem.
-Nie jesteś bestią Draco. Jesteś zagubiony, przestraszony, każdy z nas jest, ale żadne nie jest złe. Czuję twoje ciepło- spojrzał w jej orzechowe oczy. Wierzyła w każde wypowiedziane przez siebie słowo. Czuł to. Pokręcił przecząco głową, on w to nie wierzył.
-Gdy poczujesz moje ciepło spójrz mi w oczy. To właśnie tam kryją się wszystkie moje demony. Nie zbliżaj się zbytnio. Poczujesz mrok- spuścił wzrok, to właśnie była prawda. Cała prawda jego istnienia. Zacisnął dłonie w pięści po czym odwrócił się do niej plecami. Nie mógł powiedzieć niczego więcej, nie mógł popełnić kolejnych błędów. 
Hermiona niepewnie położyła dłoń na jego ramieniu. Chciała, żeby się odwrócił, chciała, żeby spojrzał na nią tak jak chwilę wcześniej, chciała zobaczyć jakie tajemnice ukrywają te stalowoniebieskie oczy. Nie była pewna co by w nich zobaczyła, ale z każdą chwilą coraz bardziej intrygował ją ten mężczyzna. Nigdy nie myślała, że kiedykolwiek będzie chciała poznać wnętrze Malfoya, ale jednak. Nosił w sobie tyle bólu, goryczy i poczucia winy, że zapragnęła wziąć trochę tego ciężaru na siebie. Chciała znów zobaczyć jego uśmiech, który kiedyś doprowadzał ją do szaleństwa. Ale wiedziała, że minie sporo czasu zanim jej życzenie się spełni. Za dużo rzeczy się wydarzyło. Za wiele przeszli. Oboje. 

 Tak oto zacząłeś zatruwać jej myśli, które powinny pozostać niewinne. Tylko, że to ty umierasz.

[Wszem i wobec oznajmiam, że od dziś nie jestem sama. Jesteśmy na blogu we dwie- ja i Iris bez, której ten rozdział by nie powstał. Dziękuję kochana za to, że jesteś i dajesz mi kopa. Mam nadzieje, że wspólnie nadrobimy zaległości w dodawaniu rozdziałów i stworzymy coś niezwykłego. Zapraszamy do komentowania. Każde słowo krytyki jest dla nas ważne :)]