Rozdział czwarty cz.I

[Requiem for a dream]

    Wystarczyło podzielić się czymś co nigdy nie miało miejsca, kłamać bo przecież przychodziło ci to z taką łatwością. Mogłeś ich chronić Draco. To twoja wina.


-Spisek trwał od dawna, część nie chciała jego powrotu, czasów terroru i śmierci. Wiedzieliśmy, że to w końcu nastąpi. Czarny Pan powróci by dokończyć swoje dzieło zniszczenia. Służyliśmy mu wiernie, zabijając przyjaciół i rodziny. Zdrajcy, mordercy tak nas postrzegaliście, a gdy wy przygotowywaliście się do ostatecznej bitwy w Hogwarcie my niszczyliśmy jego armię od środka. Sialiśmy ziarno zwątpienia i cierpliwie czekaliśmy na plony. Uciekali i ukrywali się tam gdzie mogli. Część została złapana i zabita. Bali się ale każdy z nas, każdy śmierciożerca był przygotowany na śmierć. Na czele tego wszystkiego stał mój ojciec, Lucjusz Malfoy. Chciał  tego samego co wy ale coś poszło nie tak. Gdy Potter zabił Voldemorta ojciec przeją władzę nad Ministerstwem i nad nimi. Wtedy wszystko się zaczęło. Ci, którzy spiskowali razem z nami uznali, że ojciec od początku chciał tej władzy, zbuntowali się. Znalazł się wśród nich zdrajca, który powiedział o wszystkich naszych działaniach zwolennikom Voldemorta. Zabili go, a potem przyszli po ojca. Przyjaciele i wrogowie, wszyscy chcieli naszej śmierci. Nic tak nie jednoczy nieprzyjaciół jak wspólny wróg prawda? Szansa na ucieczkę była mała ale udało się tylko, że wciąż nas szukali zabijając po drodze wszystkich, na których nam zależało. Moja matka, Astoria, nawet Blaise, wszyscy nie żyją. W końcu ojciec się poddał, dał się zabić ale to nie wystarczyło. Chcą nas wszystkich, wszystkich Malfoy'ów. Gdy już nas wybiją zwolennicy Czarnego Pana i spiskowcy zwrócą się przeciwko sobie w krwawej walce będącą kontynuacją wojny, która już raz się toczyła. Dopiero po latach zrozumiałem, że Voldemort wiedział o naszym spisku od samego początku. Gdy zrozumiał, że jego panowanie się kończy pozwolił nam działać bo przewidział, że znów dojdzie do wybuchu wojny, kontynuacji jego wielkiego dzieła- w pomieszczeniu zapadła głucha cisza przerywana jedynie odgłosami nadchodzącej burzy nie zwiastującej niczego dobrego.  Draco patrzył na twarze Rona i Hermiony, na których widniał strach. On zrozumiał już dawno oni dopiero pojęli, że pomimo upływu lat chory geniusz Czarnego Pana pozostał na świecie w sercach i umysłach, w duszach i ciałach, w ludziach. 
-Czemu nikomu o tym nie powiedzieliście. Pomogliby wam, przecież już raz się udało- Draco zaśmiał się gorzko i spojrzał na Hermionę, która emanowała czystością i naiwnością. Pod wieloma względami była tak podobna do jego Astorii. Wspomnienie martwej żony było dla niego czymś bolesnym. Świadomość, że wszystko stało się z jego winy nie pozwalała mu żyć jak dawniej. Od jej śmierci nie znalazł w sobie miłości. Nie mógł obdarować nią nawet syna. 
-Po porażce Voldemorta ludzie uwierzyli, że to już koniec. Wiara w to, że już nigdy nie spotka ich nic złego trzymała ich przy życiu, jak myślicie co by zrobili gdyby dowiedzieli się, że to wszystko jest błędnym kołem- spojrzał na nich i dostrzegł coś dziwnego. Zrozumienie.
-Wy... ty przez cały czas ich chroniłeś- Ronald, który najwyraźniej dopiero się otrząsnął patrzył na niego z niedowierzaniem i po raz pierwszy dostrzegł w nim ludzką cząstkę, cząstkę chłopaka, którym był.
-Będą was szukać Weasley, nikogo nie ochroniłem- po raz kolejny zapadła cisza. Wreszcie wypowiedział to czego się najbardziej obawiał. Znów zawiódł, skazał kogoś na śmierć, przez swoje błędy.
 -Wsłuchajcie się, kroki, oni nadchodzą...

 Tak zaczęła się twoja niekończąca się ucieczka, przed nimi i przed samym sobą ale tym razem nie byłeś sam.

[Wiem, wiem krótko dlatego podzieliłam ten rozdział na dwie części. Nie wiem czy alternatywa, którą wam tu przedstawiłam zostanie pozytywnie odebrana ale cóż... zawsze pozostaje mi nadzieja. :)  Przyjmę wszystkie słowa krytyki więc piszcie śmiało co wam na duszy leży.]